سون تونز,دانلود,موزیک,موسیقی,آهنگ خارجی,دیسکوگرافی,اسپاتیفای,آهنگ,آلبوم

20 آلبوم برتر دهه گذشته به انتخاب 7تونز – از 2010 تا 2019

| توضیحات : آیا Relapse باید پایان کار امینم میبود ؟ از دید بسیاری قطعا! اما مارشال به دنبال آن بود که شانس دوباره ای به خود بدهد و نشان بدهد که دوباره میتواند روی پای خود بایستد! ریکاوری شاید از آن دست البوم هایی نباشد که آن هارا انقلابی می‌نامیم اما صریح و بی پرده آینده و تصمیمات امینم در دهه پیش رو را ترسیم میکند، ریکاوری تلاش هنرمندیست برای بازیابی خود!

| توضیحات : بند کانادایی Alvvays در دومین آلبومش سبکی که در آلبوم اولشان نشان داده بود را جلو می‌برد بی‌آنکه از مدار خودش خارج شود. آلبوم Antisocialites به لطف باسِ گمگشته زیر صدای مخملین مالی رنکین، با هر ترکش شکستگی هستی را به گوش می‌رساند، که همزمان احساسی از غم اما لذتِ فانی بودن همه چیز را تداعی می‌کند.

| توضیحات : کلیر بوچر عاشق جلو رفتن است؛ او به هرچه می‌خواهد ناخنک می‌زند و سپس از آن عبور می‌کند. در جا زدن در کارش نیست. نه در رشته‌ی تحصیلی‌اش، نه در فازهای زیادی وهم‌آلودِ Halfaxa، و نه در دنیایِ تریپی‌ِ Visionsش، علی‌رغم موفقیت‌هایش نماند. هرچند که بعد از Visions به عنوان آرتیستی پیشرو و به دور از صنعت پاپ شناخته شد، حاضر شد ریسکِ منفور بودن از سوی هوادارهای ریشه‌دارش را بپذیرد و کاری “پاپ‌” منتشر کند. “تو منو دوست داری، ولی فقط به شرطها و شروطها” را مستقیماً به منقدانش می‌گوید که سبک پیشینش را می‌پسندیدند. هنر Art Angels فقط در این 14 ترک خلاصه نمی‌شود، و زیبایی خود را از جسارت و صداقت محض گرایمز هم قرض می‌گیرد. این رویکرد باعث شده تا Art Angels یک کار پاپ دنباله‌‌رو نباشد که چشمی به چارچوب‌های موسیقی مطرح روز داشته باشد، بلکه از آن کارهاییست که پاپ را به شیوه‌ی خودش بسط می‌دهد و جهتِ پیشروی‌اش را برای سالهای پس از خودش تعیین میکند.

| توضیحات : او کسی‌ست که یک دهه را مبهوت خلاقیت خود ساخته بود؛ بقدری نوآوری را آسان جلوه می‌داد گویی که نفس کشیدن یا غذا خوردن است. دیوید بویی پیش از مرگش هم اسطوره‌ی موسیقی بود، اما هیچوقت “محبوب همه” نبود. در Blackstar او گذشته‌ی خود را به آغوش می‌کشد، بار دیگر آزادی و در بند رسم و رسوم نبودنش را برملا می‌دهد و نشان میدهد فرقی با جوانی‌اش نکرده. فقط این بار او سالخورده شده و باید با مرگ مواجه شود؛ ایلعازر موسیقی با مرگ مواجه می‌شود و بدین ترتیب یکی از زیباترین آلبوم‌های موسیقی دهه شکل می‌گیرد. بویی در این آلبوم دوباره ساکسوفونش را دست میگیرد، و آخرین هیزم‌های جانش را با بلندترین صدای پایکوبی در آتش میرقصاند و به استقبال مرگ میرود. “من آزاد خواهم بود”، واقعا آیا چیزی جلوی این مرد را میگرفت، که مرگ بخواهد او را برهاند؟ بویی طوری زندگی کرد و موسیقی ساخت که آزادی پس از مرگ هم برایش محدودیت باشد.
مواجهه با موزیک‌ویدیوی Lazarus هرچند برای من به شخصه سخت است، اما مانع از این نمیشود که تاکید کنم از هرکاری که الان دارید دست بکشید و به پای تماشایش بنشینید.

| توضیحات : “مرا به شهری بازگردان که در آن متولد شده ام ، چراکه از غریب بودن خسته ام و مایل ها دور از خانه ام هستم” نوئل گلگر مغرور از آن دسته از هنرمندانیست که جذاب ترین روایت ها از سرگذشت خود را برای بازگو کردن دارند، از دهه نود دیوانه وار با Oasis تا جدایی پر سر و صد از برادر خود در سال 2009، اما نوئل در دهه گذشته بسیار آرام تر از جوانی خود بود با صدایی پخته تر و اشعاری لطیف تر ، Chasing Yesterday سرشار از ابراز دلتنگی های مردی میانسال است که به گذشته خود نگاه میکند هرچه باشد او کسی ست که “به طور قطعی شاید” و “(داستان چیست) گل شیپوری؟” را ساخته!

| توضیحات : رایس پس از 9 سال سکوت خودش را شکست اما به شکلی سیاه و غمگین ، در “زمان زیادی طول میکشد تا یک مرد را بشناسی” به این موضوع پی میبریم که این آلبوم نامه ای دردناک به عشقی در روزهای د.ر گذشته است ، نامه ای که از خطوط ابتدایی تا پایانی اش مملو از احساس و شِکوه های خالصانه ایست که رایس فریادشان میزند!

| توضیحات : آنطور که خاطرم هست، این آلبوم ادل بمدت یکسال از نود درصد هدست‌ها و بلندگوها پخش میشد؛ اعتراف میکنم وقتی آلبوم 19 را برای اولین بار شنیدم فکر نمیکردم این هنرمند توان ایجاد چنین موجی از احساسات باشد. اما 21 واقعا در دل شنونده‌های زیادی نشست، و آن به لطف بلوغی‌ست که ادل در این دو سال فاصله بدست می‌آورد. 21 مستقیم و صریح است، دلشکستگی را با ساده‌ترین کلمات و ساده‌ترین سازها و بدون تنظیم‌های پیچیده و گیج‌کننده ابراز میکند؛ و این نه تنها آلبوم را تکراری و خسته‌کننده نکرد بلکه در دل‌های بسیاری را به روی خود گشود.

| توضیحات : بلامی آلبوم “2nd Law” را کاری ترکیبی بین اصوات مذهبی، جز، داب‌استپ و گاهی متال معرفی میکند. میوز از بزرگترین بندهای موسیقی دو دهه‌ی اخیر به شمار می‌رود که متاسفانه اکثر الماس‌های کارنامه‌اش را در نیمه‌ی اول دیسکوگرافی‌اش جا گذاشته. انتشار آلبومهای بسیار خوبی مثل 2nd Law و Simulation Theory باز هم کارنامه‌ی دهه‌ی میوز را به حد مطلوب خودشان نمی‌رساند. در هرصورت، چیزی که برای میوز راضی‌کننده‌ نیست، آرزوی بی‌شمار بند و آرتیست موسیقی‌ست، و آلبوم 2nd Law با همه‌ی کاستی‌هایش، از برجسته‌ترین کارهای دهه‌ست. ترکی که المپیک لندن را با آن به خاطر خواهیم سپرد در این آلبوم جا خوش کرده. اولین ترک‌های میوز با وکالی غیر از بلامی نیز در این آلبوم یافت می‌شوند، هرچند در به دل نشستن این آزمایش جای بحث بسیار است.

| توضیحات : زندگی به عنوان طبقه/نژاد ضعیف و توسری‌خورده، و دیدن رنگی‌ترین خوشی‌ها در همین نزدیکی‌ها، چیزیست که سیاه‌پوستان امریکایی خوب میشناسند. نوسان بینِ این دو قطب، انگیزه‌ای شد برای لامار تا پروانه (نماد شکنندگی، زیبایی) را کنار فعل pimp (به نمایش و فروش‌گذاشتنِ روسپی) بیاورد. استعداد و ظرافتی که به شکلی زشت و خارج از عرف الیت به حراج گذاشته می‌شود. و فضای تئاتری آلبوم نیز بین دوقطبی جنگ لفظی رادیکال و سرخوردگی از برچسب‌ها سیر میکند. آلبوم سوم لامار مثل آلبوم دومش یک داستان به هم پیوسته‌ی شخصی نیست که مثل یک فیلم سینمایی در آدم اثر بگذارد، بلکه پازلی‌ست که بمرور کامل می‌شود و نهایتاً تصویر پروانه‌ای می‌دهد سیاه، که دیگر نیست اما راهش برای کندریک و امثال او زندست. این آلبوم تقدیم به Tupac باد.

| توضیحات : “دوست داشتم آلبومی بسازم که شنونده‌اش همزمان برقصد و اشکی در چشم داشته باشد”. با شنیدن آلبوم می‌توان تصدیق کرد وین باتلر تا حد خوبی به هدفش رسیده. “رفلکتور” آش شله قلمکاریست از تمام سمبل‌ها و مفاهیمی که زخمی بر قلب باتلر و اعضای آرکیدفایر میزند. اما حین شنیدنش این حس را داشتم که نیت اولیه‌شان این نبوده. ترک اول و آغازین آلبوم با همان نام “رفلکتور”، نقدیست به اثری که صفحات نمایش بر ارتباطات بین ما و درکمان از “عشق” می‌گذارد. ترکی که رگه‌هایی از آرکیدفایر پرشور و جوانِ 2005 را درخود دارد، به صدای دیوید بویی مزین است و ویدیویی رازآلود دارد. دیسک اول کار کلا چنین فضایی دارد. جوانانی سرخوش که از موضوعاتی خطرناک با اطمینان و وقار میخوانند و بخاطر رویکرد رادیکال خود، تردید و غم به صدای خود راه نمی‌دهند. دیسک دو بالاخره “شب” فرامیرسد، و جوانان سرخوش گرفتار دره‌های موضوعاتی می‌شوند که پیش‌تر با اعتماد به نفس با آنها طرف شده بودند؛ اگر در رفلکتور دیدیم که تکنولوژی مفهوم عشق را برایمان تغییر داده، در Afterlife می‌بینیم که “عشق” ایده‌آلی پیش از قرن 21 هم، مثل جان ما آدمیان، سست‌عنصر و غیرابدی بوده. رفلکتور آدم را از روی هیجان کشف عشق به وسطِ سالن رقص می‌کشد و اشک آدمی را از دستِ خالی برگشتن از دیار عشق در می‌آورد.

| توضیحات : شاید آلبومی که بیش از هرکار دیگری در این لیست، شعارِ “موسیقی مرزی برای خلاقیت نمی‌گذارد” را محقق میکند، این کار باشد. دفت پانک المان‌های لوکس دهه‌ی 70 و 80 میلادی را اتخاذ می‌کند، درک می‌کند، و در 13 ترک مالِ خود می‌کند. ریف‌هایی که مخلوق نوازش آزادانه دستی ماهر بر گیتار الکتریک‌اند، به کارگیری ارکستر در آنجایی که باید، و در نیاوردن گندِ ماجرا با سمپل‌های تکراری و باز گذاشتن ذهنِ موسیقیایی، همه و همه در RAM گرد هم می‌آیند و شاهکاری بی‌مثال خلق می‌کنند. دفت پانک به معنای واقعی کلمه “حیات را به موسیقی” بازمی‌دمد، آنها نشان می‌دهند آنچه که قبلا بدان معروف بودند، یعنی موسیقی الکترونیکی که آدمی را حین آشپزی می‌رقصاند یا حداقل به فکر تکان خوردن می‌اندازد، نمرده. شاید اینکه ترکِ Get Lucky را مدتی در هرجایی می‌شنیدیم باعث شده باشد وکال بی‌نقض ویلیامز و تنظیم شاهکار کار برایمان “بدیهی” و “پیش‌پا‌افتاده” شود؛ اما به اعتقاد من این ترک می‌تواند هر نسلی را شوق بخشد.

| توضیحات : “برای نشکستن جلوی این عشق، باید اقیانوس بود”؛ کمتر بندِ موسیقی راکی را میشناسیم که چون نشنال، شنونده را از نظر حسی درگیر خود کند. آنها از آن مدل کارهای راکی منتشر نمی‌کنند که لیست‌های کیو و رولینگ‌استون را صاحب شوند، از آن بندهایی نیستند که بشود به فن‌هایش مدل خاصی از تیپ و پوشش نسبت داد و غیره. صفحه‌ی موضوعاتش وسیع است، دست روی هر دلی میگذارد، از اعتیاد به غم و ترس از دیگری می‌خوانند، چیزهای ساده‌ای که هرکسی حداقل یک روز از زندگی‌اش را درگیرشان بوده اما کمتر از آن حرف می‌زنند. فرابنفش را با هدست گوش بدید؛ این آلبوم برای شما یک سفر شخصی‌ست به روزهای گذشته‌تان و آلام پوشیده‌ امروزتان. این آلبوم را با هدست گوش دهید چراکه ارتباط شما و “فرابنفش” را “دیگری” نمیبیند و نمیفهمد، همانطور که از نامش پیداست.

| توضیحات : “کثیف‌ترین آلبوم تمیزِ سال” وصفیست که فقط و فقط AM مستحقِ شنیدنش است. آلبومی که آدم را در لحظه به ایرگاسم می‌رساند و تشنه‌تر رهایش می‌کند، افکار کثیف در ذهن آدم می‌کارد و سر اصل مطلب نمی‌رود، و الکس ترنری که محرک‌ترین متونش را می‌خواند و کوچک‌ترین تغییری در تحریرش ایجاد نمی‌کند. این آلبوم زیبایی ارتکاب گناه در عین خونسردیست؛ آلبوم با ریف‌های یکنواخت ترک‌ها، صدای محکم ترنر، درام-ماشین دهه‌ هشتادی و تنظیم یکدست احساس خونسردی را القا می‌کند و میخ گناه در میان خطوط اشعارش بر اذهان می‌کوبد. لذتی که کمتر آلبومی نه فقط توان بلکه جرئت انتقالش را دارد.

| توضیحات : سوفیان ستیونز بقدری درون‌گراست که حتی احساسات شخصی‌اش را پشت المان‌های بزرگ‌تری مثل کالیفرنیا یا مسیحیت پنهان می‌کند تا صراحتا از خودش نگفته باشد؛ اما در این آلبوم دیگر خبری از پنهان‌کاری نیست. صراحت از عنوان آلبوم شروع میشود. Carrie نام مادرش و Lowell نام ناپدری سوفیان است، و همین خود نشان میدهد آلبوم تا چه حد قرار است شخصی باشد. “گذشته همچون پلی‌ست به ناکجا.” تمام آلبوم تلاشی‌ست ناموفق از دراز کردن دست التماس به گذشته، برای چشیدن تجربه‌ی از کف رفته. نه تنها اشعار غمناک قلب آدم را میخراشند بلکه آن تنظیم محو به زیبایی لاجوردی عمیق و تاریکِ دریای گذشته را به تصویر می‌کشند. سوفیان به جای تعمیم مشکلات شخصی‌اش به یک شهر یا تشبیه خودش به یک قاتل تجاوزگر، اسم مادرش را می‌آورد، از بیماری روحی او و اینکه چطور ترکش کرده می‌گوید. این آلبوم تعارفی نمی‌شناسد، و هر موجود صاحب احساسی را برای لحظه‌ای به فکر فرو خواهد برد.

| توضیحات : دیمن آلبارن در ده پانزده سال اخیر همه کاری کرده؛ موسیقی متن فیلم نوشته، اپرا نوشته، با بند اصلی‌اش بلر کار منتشر کرده، بند مجازی گوریلاز تاسیس کرده، و ده‌ها کار دیگر. اما Everyday Robots اولین کار کاملی‌ست که آلبارن به تنهایی منتشر می‌کند، و آن هم چه کاری. آلبومی که در نگاه اول دست به موضوعی برده که از پیش باخته و کلیشه‌ست، اما دیمن آلبارن موفق شده با دوری جستن از بزرگنمایی‌ها و پنهان شدن پشت شعارهای تکراری، آلبومی اورجینال درمورد موضوعی غیراورجینال ارائه کند. “عاشق بودن وقتی تلویزیون روشن است و هیچ در چشمانت، سخت است.” آلبوم Everyday Robots از خودبیگانگی حاصل از تکنولوژی را فریاد می‌زند، اما با یک صدا، یک صدای ممتد، خستگی‌ناپذیر و یکنواخت، که تکرارش ملال‌آور و تلخ می‌شود، اما با این وجود ادامه میدهد. گاهی کارهای به ظاهر Upbeat میشنویم اما اشعار هیچگاه نویدی نمیدهند. در Mr. Tembo ریتمی شاد و کودکانه می‌شنویم (آلبارن ایده‌ی کار را از خواندنش برای بچه فیل گرفته) اما شعرش از سردرگمی ما در عصر حاضر میگوید. “این است آنجایی که قرار داریم، اما آنجایی نیست که برایش برنامه ریخته بودیم.”

| توضیحات : کسی در استعداد کانیه وست شک نداشت؛ مهم‌ترین آلبوم‌های رپ نیمه‌ی دوم دهه‌ی 2000’s را منتشر کرده بود، گرمی را قبضه کرده بود و نشان داده بود چرا از ابراز خودخواهی‌اش در اشعارش ترسی ندارد. اما پس از فوت مادرش، کانیه مشکلات روحی زیادی پیدا می‌کند، آلبوم بحث‌برا‌نگیز 808s & Heartbreak را منتشر می‌کند، که از نظر منتقدان و هوادارانش به خوبی کارهای قبلش نبود. که طبق گفته‌های، مادرش اثر شگرفی بر اعتماد به نفس افراطی وست داشته و همیشه به او می‌گفته “به خودت باور داشته باش.”. کانیه را در سرازیری دوره‌ی هنری‌اش می‌دیدند؛ اما او در سال 2010 مجدد ثابت می‌کند چرا اینچنین به خود باور دارد. My Beautiful Dark Twisted Fantasy اوج تعادل کانیه وست بود. غم از دست دادن مادرش را با علاقه‌اش یعنی آهنگسازی تسکین می‌دهد. در این آلبوم کانیه را در سربه‌زیرترین‌ حالتش می‌بینیم. غم رفتن مادرش را با یاد حرفهای مادرش هم‌مسیر کرده، و با وجود غم امروز نگاهی امیدوار به فردا دارد. قرار گرفتن هنرمندی دچار به بای‌پلار مثل کانیه در چنین شرایطی، اتفاقی‌ست فراتر از یک آلبوم معمولی. زندگی گاهی مسخره‌ست، گاهی بقدری زیبا که آدم را در خودش غرق می‌کند، و گاهی زیادی زیبا، طوری که آدم را در خودش می‌بلعد و با خود بیگانه می‌سازد. این آلبوم برای کانیه تولدی مجدد بود، تولدی که روزهای خوب و بد زیادی برای او به همراه داشت. این آلبوم تا حدی مثل پیچ‌های بزرگ زندگیست، همان لحظه‌هایی که یک لحظه به خودتان می‌آیید و می‌بینید دارید تغییر می‌کنید، همان شب‌هایی که افکار خودتان هم برایتان تاریک، پیچیده و زیبا به نظر می‌آیند.

| توضیحات : فضای سال 2010 چنین بود: گروه ایندی راک کانادایی، آرکید فایر، دهه‌ای را با موفقیتی چشمگیر به پایان رسانده و چشمان بسیار را به انتشار آلبوم سومشان، یعنی همین آلبوم، خیره کرده بود. هرچند همه انتظار آلبومی “خوب” داشتند، اما به جرئت کمتر کسی فکرش را می‌کرد این گروه بهترین آلبوم دهه‌ی پیش‌رویش را منتشر کند. وین باتلر، رهبر گروه، مثل اسم کوچکش روی دور برد بود و هنرش حفظ سادگی، صافی و صداقت کودکانه‌ی گروه با وجود شهرت بدست آمده بود. آلبوم The Suburbs سفری‌ست به حومه‌‌ها، جاهایی که وین و برادرش بزرگ شدند، خاطراتی که داشتند و دلتنگی‌هایی که امروز برایشان مانده. “حومه‌ شهرها” عظیم و قدرتمند اما بقدری شخصی و صادقانه‌ست که گاه سرشار از حماقت کودکانه و گاه سرشار از اندوه پیری می‌شود، اما هیچگاه از گذاشتن دستی بر دلِ دلتنگتان ناتوان نمی‌ماند.