سون تونز,دانلود,موزیک,موسیقی,آهنگ خارجی,دیسکوگرافی,اسپاتیفای,آهنگ,آلبوم

آنیما از داخل مترو شروع می‌شود و اگر خوب دقت کنید، با همان صداهای مترو تمام میشود. در همان تصاویر ابتدایی تام یورک را میبینیم در مترویی خسته‌احوال نشسته که چیزی نمانده تا چُرت او را ببرد. لحظه‌ای نگاهش به نگاه دختری گره می‌خورد و رویا آغاز می‌شود. حسی متولد می‌شود که با حرکات ریتمیک و روزمره‌ی جامعه در مترو همخوانی ندارد. او حواسش پرت شده، اما با این وجود از روی عادت یا ترس از طرد شدن، حرکات ریتمیک را ادامه می‌دهد تا حضورش در جامعه، ظاهری زننده به خود نگیرد.

“آرزوی فرد، اساسا آرزوی فرد دیگری هم هست. یک شی یا مقصود می‌تواند با شی‌ای دیگر معادل و برابر شاخته شود، و با ایجاد این مدل واسطه‌ها برای رسیدن به هدف اصلی، مطلوب‌ها و مقصودها قابل قیاس و جایگزینی می‌شوند [مقصودها می‌توانند جای هم قرار بگیرند]. این فرایند منجر به کاسته شدن تمایزات مقصودهای مختلف در مقایسه با هم می‌شود، اما همزمان اشیاء و مقصودهای شناخته نشده و تازه‌ای [که برای جامعه بیگانه‌اند] خلق می‌کند.”

در این جامعه‌ی خواب‌زده‌ی گرفتار روتین‌ها، تام، به لطف ورود به خواب و رویا، بیدار می‌شود. اما رویایش چیست؟ بعد از تموم شدن آهنگ “Not the News”، وارد بخشی می‌شویم که تام تمام تلاشش را می‌کند تا آن کیف را به دست آورد. تام برای رسیدن به این آرزوی جدید، خلاف جریان جامعه حرکت می‌کند و به خیال خود، از روتین‌های جامعه کَنده شده و “بیدار شده”، درحالی که آرزویش را بخاطر همان جامعه به چیزی قابل درک و دستگیری [کیف] تبدیل کرده است. در آهنگ دوم که “Traffic” نام دارد، تام می‌خواند: “نمی‌تونم نفس بکشم/نمی‌تونم نفس بکشم/آبی نیست/آب نیست/خوراک قطره‌ای/یک جگر چرب”

رقص‌های طراحی شده زیبا هستند اما بی‌نقص نه. گویا هرکس به سهم خود و تا سرحد توانش با حرکات ریتمیک همراهی می‌کند، و نیّت هم “زیبایی” نیست بلکه بیشتر “هم‌رنگ جماعت بودن” و “انگشت‌نما نشدن” است که هدف رقاصان شده. رقاصان، احتمالا بی آنکه خود بدانند چرا، مانع رسیدن تام به کیف می‌شوند، تام عصبانی می‌شود، بیخیال گشتن به دنبال کیف می‌شود و نهایتا به مقصود حقیقی‌اش، که شاید بصورت مقطعی فراموش شده بود، می‌رسد. اگر بخش اول، تز “هم‌رنگ جماعت ماندن آدم آرزومند” باشد و بخش دوم، آنتی‌تز “طغیان و حرکت آشکار خلاف جریان‌ها” باشد، بخش سوم تحقق رویا در عالم رویاست، صلحی درونی که دست کسی به آن نمی‌رسد.

یونگ در جایی از خاطرات خود، از ارتباط خود با آنیمایش می‌گوید:

“سالیان سال، هربار که رفتار احساساتم مخدوش می‌شد به آنیما رجوع می‌کردم، انگار که گره‌ای در ناخودآگاهم بسته شده باشد. سپس از آنیمایم می‌پرسیدم “چه خبر است؟ چه چیزی می‌بینی؟ می‌خواهم بدانم.” پس از کمی مقاومت، او مرتب شروع به تولید تصاویر می‌کرد. به محض اینکه تصاویر را می‌دیدم، بی‌قراری ناخودآگاهم رفع شده بود. تمام انرژی احساسات پرتنشم به کنجکاوی درمورد آن تصویر تبدیل می‌شد. با آنیما درمورد آن تصاویر حرف می‌زدم.”

I think I missed something But I’m not sure what

تام، با همان کسی که او را به حرکت درآورد مواجه می‌شود و با دیدنش از بند گره‌های ناخودآگاهش رها می‌شود و خودش را باز می‌یابد. برای تام، عالم بیداری بیشتر به خواب شبیه شده؛ حرکات ریتمیک مسافران مترو از ریتم نفس‌های خوابش هم پیشبینی‌پذیرتر شده‌اند. او در عالم رویا به دنبال بهانه‌ای می‌گردد تا خود را در عالم بیداری، بیدار نگه دارد. با آنیما مواجه می‌شود و طوری با او گام برمی‌دارد انگار که دیگر قرار نیست هرگز به تنهایی راه برود. حال که مطلوب واقعی خود را مجدد دید، و مجدد از “کیف‌ها” و “ریتم‌ها” آگاه شد، با حالتی سرشار از رضایت روحی در عین ناامیدی از اینکه باید مجدد در آن مترو بیدار شود، به بیرون خیره می‌شود، صدای آواز پرندگان زیاد می‌شود و از پس آن صداها، صدای مترو در تونل را می‌شنویم، همان صدایی که ANIMA با آن آغاز می‌شود.

بهروز شجاعیان