نگاهی به آلبوم Norman F—–g Rockwell از Lana Del Rey

کاور آلبوم

اگر آلبوم American Dream از LCD Soundsystem براتون توی نشون دادن صدای ترک خوردن رویای امریکایی زیادی متظاهر بود، به آلبوم جدید دل ری گوش بدید؛ این آلبوم پذیرای سوالات زیادیه، که به جز نحوه تا کردن ملت با رویای امریکایی، به مسائلی از قبیل هویت، پا به سن گذاشتن یک زن، عقده‌ی الکترا و دیگر مسائل می‌پردازه. متظاهر نیست، چون این دختر اواسط دهه‌ی چهارم امریکایی از هرچی رو وجودش سنگینی می‌کنه میخونه، حتی اگر تکراری به حساب بیاد و خیلی‌ها رو تحریک کنه دل ری و کارهاش رو “یک بعدی” و “تکراری” خطاب کنن. آخرین آلبوم دل ری بین شاهکار بودن و یه چُرت بعد از ظهری در حال نوسانه، و شاید بهترین گزینه برای یه دورهمی باشه که همه توش غمگینن. میشه این آلبوم رو شاهکاری دونست که چکیده‌ی تاریخ فرهنگی صد ساله‌ی امریکاست، که پشت تک تک ترک‌هاش الیزابت گرنت درحال سر هم کردن و پیاده‌ کردنِ گله‌هاش روی صدای پیانوها و ویولن‌های تکراری و یکنواخته. سطح این آلبوم یه جایی این وسطاس.

نورمن راکول از سمبل‌های شکل‌دهند‌ه‌ی فرهنگ امریکاست. نقل قولی ازش هست که میگه “تصویری که من توی نقاشی‌هام از زندگی ارائه میدم، جاهای کثیف و زشتش رو کنار میذاره. من دنیا رو اونطور که دوست داشتم می‌بود به تصویر می‌کشم”. شاید این مفهوم، همون چیزی باشه که Born to die برای به هم وصل کردنِ ترک‌هاش کم داشت؛ اینکه برای دل ری نقاط خوشحالش، مثل بازخونی Doin’ Time، یه تیکه‌ از پازل بزرگی هستن که فعلاً از جاهای زشتش صرف نظر کردیم. کاری که راکول دوست داشت با نقاشی انجام بده، دل ری توی این آلبوم بوسیله موسیقی انجام میده.

آلبوم‌های دل ری، هوشمندترین کارهای پاپ دهه‌ی حاضر بودن. در نگاه اول شدیداً سطحی و تک بعدی به نظر می‌رسند و ناگهان این سطح رو با طعنه‌ای سورئال میشکونن. دقیقاً مثل دل ری عظیم‌الجثه‌ی ویدیوی Doin’ Time که آخر کار مرز خیال و واقعیت رو میشکونه. اما هوشمندترین و زیباترین کار آلبوم و شاید کل کارهای دل ری [هرچند میتونم الان حس کنم این حرف چقدر مخالف داره]، آهنگ Venice B-tch بود. طول 9 دقیقه‌ای این کار با یک نیمه‌ی دوم پنج دقیقه‌ای سراسر ریوِرب-ارجی به سبک و سیاق پینک فلوید، روی هر آلبوم پاپی پیدا نمیشه، و شعر این کار بیشتر از هرجای دیگه‌ای این سطحِ “سطحی” رو میشکونه و لایه‌های پنهان پشت نقاب زیبای خواننده رو نشون میده. دل ری این ایده‌آل کلیشه‌ای امریکایی رو “طلب” می‌کنه و حتی با اینکه ته دلش میدونه واقعیت عشق چیزی پیچیده‌تر [نه الزاماً فراتر و ارزشمندتر] از کلیشه‌های سریال‌های آبکی امریکاست، اما میدونه که هرگز نمیتونه از این ایده‌آل‌ها رها بشه و حتی اگر کسی بیاد زنجیر دور گردنش رو باز کنه، خودش مجدد اون زنجیر رو دور گردنش میبنده و قفل میکنه. نمیخواد با عشق پیچیده‌ و سخت طرف باشه، بلکه میخواد عشق رو با آسون کردنش، بفهمه و از همون توهمِ فهمش، لذت ببره. دل ری شعری عاشقانه نوشته که توی اون خودش رو اینطوری توصیف میکنه: “It’s me your little Venice Bitch”، آهنگ پاپی ساخته که نمیشه توی رادیو کامل پخش کرد، اما با این وجود جون میده برای هایپِ یه عشق تک بعدی و آسون.

آلبوم از نظر کیفی نقاط اوج زیادی داره، نیمه‌ی اول نزدیک به عالی‌‌، اما ای کاش طول آلبوم کمتر می‌بود. هرچند همچنان Ultraviolence درخشان‌ترین الماس دیسکوگرافی دل ری بحساب میاد که فرم واحد با متون منسجم و زیبا و تنظیم به یاد موندنی داره، اما این کار قطعاً از اوناییه که میتونه بعدا با افتخار بهش نگاه کنه. بین این همه تعریف، حیفم میاد برای Outro ترکِ Cinnamon Girl به جک آنتونوف کرِدیت ندیم. با دیدنِ اسمِ ترکِ How to Disappear، توی لحظه‌ی اول احساس کردم این باید یه دیسِ مودبانه از سوی دل ری به ردیوهد باشه، بندی که سر شباهت ترک Get Free از آلبوم قبلی دل ری با ترک Creep ازش شکایت کرده بود.
رویای امریکایی یه رویای پراگماتیستی بود و احتمالاً هدفش صرفاً تحقق “خوشحالی” بوده، اما کدوم خوشی؟ یه خوشی سطحی، یه آبتنی در اوج بیخیالی حتی برای یه لحظه، یه عشق آبنباتی، همه‌ی اینا در کنار هم باعث میشن چه خوشی و چه غم توی این رویا سطحی به نظر بیان؛ دختر غمگینی که برای خنده در لحظه به هر چیزی دست می‌آویزه، دختر خوشحالی که خوشی زده زیر دلش؛ دل ری مثل کارای والت دیزنی سطحی به نظر میرسه اما نه چون “هست”، بلکه چون “اینطور میخواد”. ترک‌های غمگین نه، بلکه متظاهر به نظر رسیدن خوشی این دختر، صدای واقعی تَرَک خوردن رویای امریکاییه.

بهروز شجاعیان

کاربران گرامی امکان دانلود آثار از وبسایت تنها با IP ایران امکان پذیر است! لطفا ارتباط وی پی ان خود را قطع نمایید.